Psychoterapia nie jest jednorodną dziedziną wiedzy. Różne są korzenie poszczególnych szkół terapii. Również ich zasób pojęć i rozumienia tego, czym jest życie psychiczne i jego patologia bywa bardzo różne. Istnieją oczywiście tendencje do tego, aby integrować wiedzę terapeutyczną, wyciągać z różnych szkół to, co wspólne i to, co "oparte na dowodach". Jest to realizacja scjentystycznego i oświeceniowego ideału jedności nauk (bo taką zintegrowaną teorię terapii integruje się jeszcze z neuropsychologią). To zjawisko konsiliencji, o którym pisał Edward O. Wilson.
Integracja jest jednak w przypadku psychoterapii podejrzana o tyle, że nie da się spójnie myśleć sprzecznych teorii. Niestety nie wszystkim to przeszkadza.
Wśród różnych szkól terapii dominujące pozycje od lat zajmują dwa nurty: poznawczo - behawioralny i psychodynamiczny/psychoanalityczny. Dalej plasują się różne teorie humanistyczne, egzystencjalne, systemowe. W przypadku każdej z tych szkół istnieje jednak sporo stereotypów, co do tego, czym są te terapie, jak wyglądają, i jacy są sami terapeuci danej modalności. Być może najwięcej uprzedzeń narosło jednak wokół terapii psychodynamicznej: terapeuci są zimni, nie wspierają, nie uśmiechają się nawet - to uprzedzenia samych pacjentów. Wielu psychologów i lekarzy uważa zaś, że terapia psychodynamiczna jest skostniała, przestarzała, zbyt frustrująca, nieskuteczna, nadaje się tylko do ciężkich zaburzeń, np. osobowości. Żadne z tych twierdzeń i przesądów nie jest prawdziwe. Sama teoria nie decyduje o tym, a wręcz przeciwnie, jasno mówi o potrzebie wsparcia, rozumienia, empatyzowania, możliwości leczenia stanów lękowych, neurotycznych, posttraumatycznych itp. Oczywiście sami terapeuci bywają już różni, zależy jaką mają osobowość. To od ich osobowości i talentu zależy, jak będą pracować. Zasada ta nie tyczy się zresztą tylko terapii psychodynamicznej, ale w ogóle psychoterapii, każdego nurtu.
Zapraszam na stronę Gabinetu Psychologicznego:
gabinet.imago@gmail.com
 |
| Fot. autora, prawa zastrzeżone. |
